Mijn persoonlijk proces

Vooraleer met mensen op weg te hebben kunnen gaan, heb ik eerst zelf een hele weg afgelegd. Vandaar dat het me zo raakt als ik zie hoe mensen worstelen, hun weg niet meer vinden in het leven, ongelukkig zijn, …
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe diep een mens kan wegzinken in wanhoop, meer en meer overtuigd dat dood gaan zelfs beter zou zijn dan verder leven.  En toch : ik heb het geluk gehad van een weg te kunnen gaan die mij gemaakt heeft tot de vrouw die ik vandaag ben : iemand die gaat voor leven, voor zichzelf en voor anderen. Ik geloof in de kracht van mensen, ik geloof in de natuurlijke levensdrang van mensen, ik geloof in de wijsheid in ieder aanwezig.

Ter bemoediging van wie het kan gebruiken, deel ik graag iets over mijn persoonlijk proces:
In 1988 nadat ik een aantal jaren ging werken en gehuwd was, belandde ik in een diepe depressie. Het leven voelde zwaar aan, veel te zwaar. Elke dag opnieuw was het overleven. Elke dag opnieuw was het met de moed der wanhoop aan de dag beginnen en hopen dat het vlug avond was om mijn bed te kunnen inkruipen. Ik begreep niet wat er gaande was in mezelf, ik begreep niet waarom ik het zo zwaar had om te leven terwijl dit voor de meeste mensen vanzelf leek te gaan.  Ik voelde me alles behalve gelukkig. Op het eerste zicht had ik alles om gelukkig te zijn : een goed werk en inkomen, een lieve man, sport waarin ik me kon uitleven. En toch voelde ik me allesbehalve gelukkig. Ik ging door het leven met een zware last : elke dag angst om onder de mensen te komen, elke dag het gevoel niet goed genoeg te zijn.  Ik kwam terecht bij allerlei hulpverleners zonder dat dit mij echt verder op weg hielp. Tot ik in 1989 de vorming van prh leerde kennen en op de eerste cursus die ik volgde in mij de hoop gewekt werd dat ik ZELF een weg zou kunnen gaan, dat ik een weg zou kunnen gaan om mezelf eerst en vooral te leren begrijpen, te leren begrijpen wat er zich in mij afspeelde, om met dit inzicht ook daadwerkelijk iets te kunnen gaan doen. Tot dan had ik mij vooral hulpeloos overgeleverd gevoeld aan hulpverleners met weinig resultaat. Het idee ZELF op weg te kunnen gaan, wel met hulp maar zelf veel te kunnen gaan doen om te bouwen aan mijn geluk, sprak me heel erg aan. Ik ging op weg, ik nam het werken aan mezelf heel serieus. Ik nam regelmatig de tijd om uit te schrijven wat ik beleefde, ik probeerde ordening te brengen in mijn chaos. Beetje per beetje kwam er in mij licht in de duisternis, kreeg ik inzicht in datgene wat mij zo ongelukkig maakte, wat mij zo zwaar viel. Stapje per stapje ging ik op weg met deze inzichten en kreeg ik uitzicht op beterschap en voeling met wat het betekent gelukkig te zijn. In mijn proces zijn de begeleiders/therapeuten die met mij op weg gingen van groot belang geweest, ieder met zijn eigenheid, als ondersteuning opdat ik mijn eigen unieke weg kon gaan. Zo kreeg mijn innerlijk kind de gelegenheid om alles wat diep verborgen zat in relatie te brengen en een weg van  heling te gaan. Zo leerde ik via een lichaamsgerichte benadering ervaren hoe helend het is om gewoon te mogen ontvangen, gewoon te mogen zijn, naast het intensief werken aan mezelf. Ik leerde zowel mijn gekwetstheid als mijn kracht ruimte geven en het allerbelangrijkste : ik leerde zelf relatie leggen met beide.
Het zou mij te ver brengen om in detail heel mijn proces neer te schrijven maar op vandaag kan ik zeggen een gelukkige vrouw te zijn die graag leeft, in de eenvoud van elke dag. De grote lijnen van mijn proces wil ik wel meegeven :
- Mijn supernegatief zelfbeeld heb ik omgebogen naar een realistisch positief zelfbeeld.
- Mijn levensgrote verwachtingen en ideaalbeelden waaraan ik wou voldoen, heb ik omgebogen naar realistisch haalbare verwachtingen in de eenvoud van elke dag op de verschillende terreinen van mijn leven.
- Ik laat me stuwen door het leven zelf dat verder naar buiten wil en vruchtbaar wil zijn voor het leven van anderen i.p.v. door datgene wat ik denk waaraan ik zou moeten voldoen.
- Vanuit de voeling met deze natuurlijke levensstroming in mezelf word ik opgeroepen kleine stappen te zetten in de verwezenlijking van wat ik in mij draag, zonder mezelf te overvragen.
- Ik heb pijnlijke ervaringen uit mijn geschiedenis verwerkt en geïntegreerd in mijn leven zodat ze me niet langer lamleggen maar bijdragen aan wie ik op vandaag ben.
-  Naast DOEN is gewoon ZIJN ook belangrijk geworden. Er moet niet meer zoveel.
-  Ik kan meer genieten van de eenvoud van de dingen, van mensen op mijn weg, van de rijkdom in mezelf en anderen.
- Ik ben vooral gericht op leven in mezelf en in anderen i.p.v. op beperkingen in mezelf en anderen.
- Tegenslagen en pijnlijke ervaringen waarmee ik geconfronteerd word, roepen mij op er een weg mee te gaan, … en verder te gaan.
- Ik heb een manier gevonden om keuzes te maken die recht doen aan het leven in mij en aan het leven van mensen op mijn weg, zowel in kleine dagelijkse beslissingen als in grotere beslissingen.  
- Ik geniet van het geven van het beste van mezelf in mijn dagelijks leven : in mijn gezin, op mijn werk, aan mijn cliënten, aan mijn vrienden en familie, in de contacten met mensen op mijn weg.
Het leven is voor mij meer dan de moeite waard geworden om te leven. Het leven in de eenvoud van elke dag, niet meer of niet minder. Ook al zijn er risico’s verbonden aan leven : tegenslagen die op onze weg komen die pijn doen en waarmee we zo goed mogelijk hebben te leren omgaan, lijden waarmee we geconfronteerd worden in onszelf of in anderen, …  Het loopt niet altijd zoals we zouden willen.  En toch geloof ik in de waardevolheid van ieder mensenleven van in het prille begin ten einde toe (hoe kort of hoe lang een mensenleven ook duurt),  geloof ik in de waardevolheid van ieder mens met zijn positieve eigenheid, met zijn menselijke beperkingen.

Graag wil ik een hart onder de riem steken van allen die zoekend zijn en momenteel de weg niet (meer) vinden in hun leven of op een bepaald domein ervan.  Ik wil bemoedigen en supporteren opdat ook jij durft geloven in betere tijden, opdat ook jij de moed hebt om te kiezen om ZELF een weg te gaan naar beterschap, met mensen en hulpmiddelen die je hierbij kunnen ondersteunen. Graag ga ik met jou op weg. 

Mijn hart gaat ook uit naar mensen die geconfronteerd worden met tegenslagen zoals een ziekte of een handicap van zichzelf of een naaste, waar ze weinig of niets kunnen aan doen, of zij die met een overlijden geconfronteerd worden van iemand die hen dierbaar is.
Heb jij te maken met een verlieservaring? Weet dat ik je graag meedraag en nabij ben, met ruimte en tijd voor al wat in je leeft.